I'm back!

Sinds een half jaar is het akelig stil geworden op Teenz4You. Er werd niks meer gepost en alle interviews en andere dingen lieten op zich wachten. Waarom? Ik heb geen idee. Er waren andere dingen te doen. Maar nu zijn we terug. Nouja, ik tenminste, met het eerste bericht in laaaange tijd. Het gaat over het werk wat ik iedere zondag doe in een AZC. Ik had het geschreven voor een krantje, maar vind het belangrijk dat iedereen het kan lezen!

Stichting de Vrolijkheid

De aanhoudende vluchtelingenstroom kan je bijna niet zijn ontgaan. Beelden van overbevolkte bootjes die, vechtend tegen de hoge golven, proberen het Europese vasteland te bereiken. Foto’s van kinderen in tranen gaan de hele wereld over en meningen schieten alle kanten op. Feit is dat er in Ter Apel een enorm aanmeldcentrum voor vluchtelingen staat waar ook een heleboel kinderen wonen. Stichting de Vrolijkheid zet zich in voor deze kinderen door de glimlach terug op hun gezichtjes te toveren. 

Bij stichting de Vrolijkheid werken we volgens de vijf v’s van Vrolijkheid, Veerkracht, Verhaal, Veiligheid en Vertrouwen. De kinderen die bij ons de workshop komen volgen hebben veel te veel meegemaakt en dragen dus een enorm verhaal bij zich. Een verhaal dat ze niet zo makkelijk kunnen vertellen, doordat de taal ietwat anders is dan het Nederlands. 

Om deze taalbarrière enigszins op de heffen mogen de kinderen altijd alles tekenen wat ze willen. Soms wordt er een beeld gecreëerd van het land waar iemand vandaan komt. Zo ook onderstaande tekening. Het is een vrij lugubere afbeelding, vliegtuigen die bommen gooien, slachtoffers van de oorlog en zelfs chemisch gas. Gelukkig zijn niet alle kunstwerken zo zwaar beladen en wordt er ook een heleboel gelachen, gespeeld en geklierd tijdens de workshops.

In de twee jaar dat Sanne en ik vrijwilliger zijn voor Stichting de Vrolijkheid hebben we heel veel meegemaakt; zo zijn we meerdere keren verhuisd binnen het terrein van het AZC, hebben we veel kinderen zien komen en gaan en hebben we in ongeveer alle weersomstandigheden workshops gegeven die uiteenlopen van een potje voetbal. (soms 20 tegen 5 omdat we niet echt teams indelen, maar dat mag de pret niet drukken)  tot het schilderen van een volledige muur tot taartjes versieren en samen muziek maken.

Elke zondag als we het terrein op komen is het geluid van de kinderen al duidelijk hoorbaar. Ze staan te juichen en willen ontzettend graag de zaal binnen om te beginnen. Voordat we zelf naar binnen kunnen om voorbereidingen te treffen voor de workshop, worden we één voor één platgeknuffeld door enthousiaste kinderen die niet kunnen wachten om ook mee naar binnen te komen. Een paar oudere kinderen nemen al snel de leiding en bewaken de deur, ze loodsen de vrijwilligers naar binnen en gaan dan als twee uitsmijters voor de deur staan om iedereen nog heel even buiten te houden. Al limbo- dansend komen alle kinderen binnen en dan kan de pret beginnen! 

Een heel klein meisje komt binnen met haar oudere zus, ze komen aan een tafel zitten en wachten vol spanning wat er gaat gebeuren. De twee serieuze ‘uitsmijters’ van even daarvoor rennen naar binnen en brengen een enorme golf aan energie met zich mee, een golf die zich verspreid door de hele zaal waardoor het geheel wel wat weg heeft van een gigantische chaos. Maar dat is juist leuk, een grote groep blije kinderen uit alle hoeken van de wereld die feilloos met elkaar samen spelen en knutselen. Ze fungeren zelfs als tolk voor elkaar.

Waar de oudere jongens samen werken aan een enorm bellenblaasinstrument en eigenlijk geen hulp nodig hebben, kruipt het jongste van de twee zusjes bij me op schoot. Ze kan net niet bij de tafel om goed te kunnen kleuren en heeft een verhoging nodig. Heel rustig zit ze zo een tijdje te kleuren en een paar keer houdt ze het kunstwerk omhoog om aan me te vragen wat ik ervan vind. Even tijdje later komt een ander meisje langsgelopen met een tekening in haar hand. “This is for you teacher” zegt ze, en ze overhandigd me een tekening met een heleboel felle kleuren. Ik zeg dat ik het prachtig vind en er verschijnt een grote glimlach op haar gezicht. 

Dit is de missie van Stichting de Vrolijkheid; het terugbrengen van de glimlach op het gezicht van kinderen. De glimlach die te lang weg is geweest door alle ellende die ze hebben meegemaakt. Wat je ook mag vinden van de grote toestroom van vluchtelingen maakt niets uit. Elk kind verdient het om kind te kunnen zijn, en om in een veilige omgeving te kunnen spelen en genieten. Een onbezorgde jeugd kunnen we ze niet teruggeven, die heeft de oorlog al grotendeels van ze gestolen, maar één middag in de week kunnen deze kinderen volop kind zijn door de workshops van Stichting de Vrolijkheid. 

 

Als je nieuwsgierig bent geworden naar Stichting de Vrolijkheid kijk dan eens op www.vrolijkheid.nl voor meer informatie, want alle hulp is welkom!